Bu hafta gelen seyirciyi ikaz etmek durumundayım. Hayatları boyunca görmedikleri iğrençlikte bir karakterle karşılaşacaklar. Bu kadar da olmaz dedirtecek sertlikte bir karakter üzerinden ilerleyecek film 2008 yapımı. (+18)
Tony Manero; bir tür başkaldırı, meydan okuma yahut düzene çomak mıdır, yoksa ‘gerçeğin çölüne’ zor(un)lu bir davet mi? Sorunun cevabını bulmak için mücevher şıngırdatma sevdasından uzak durmak gerek, zira ‘dipten ve derinden’ kaygılarıyla Pablo Larrain’in bu sert filmi hiç de kolay bir sindirim vaat etmiyor.
"Askeri cuntacı Augusto Pinochet’nin yönetime el koymasının beşinci senesi olan 1978’de, Şili’nin fakir semtlerinden birinde, bir hafta içinde geçer film. Sıkı yönetimin idaresindeki ülkede, hemen her sıkı yönetimin gönülden bağlı olduğu bir kuralla, belli saatlerden sonra sokağa çıkma yasağı vardır. İnsanların hareket/özgürlük alanı son derece daraltılmıştır. Yollarda rejim karşıtı bilgi, bildirge ve belgeyle yakalanmak; yargılanmaya bile mahal bırakmadan, infaza sebebiyet verir. Kadınlar, sokaklarda tacize uğramaktadır. Ekonomik yönden de darboğazdan geçtiği izlenimi vermektedir ülke. Bir hafta önceki fiyatlarla, sonraki haftanın fiyatları örtüşmemektedir zira; zamlı tarifeler yaşanır. Renkli televizyon, hele ki gettolarda pahalı bir hayaldir. Raul Peralta(Alfredo Castro) da bu vandallaşmış, çürük ve kaotik sosyal/siyasi düzende var olmaya çalışan, herhangi bir ahlaki kıstas gözetmeden yozlaşmış dönem dinamiklerini lehine çevirmek için çaba gösteren orta yaşlı, dans tutkunu, şizoid bir adamdır. İflah olmaz bir oportünist olarak etik değerleri yoktur."
